از هر دری سخن
گشت زیبایت صفای دلم گردید زمانی که از خود و بودن خود رمیده بودم . اندیشدن به تو آرام می سازدم .از هر دری سخن
گشت زیبایت صفای دلم گردید زمانی که از خود و بودن خود رمیده بودم . اندیشدن به تو آرام می سازدم .بستری از گل یاس
لحظات سرد من
پرشده ازخاطرات ناب
خاطراتی آرام
سفید
و زیبا
شب است ومن
بستری از گل یاس می گسترانم
و پیراهنی از گلبرگ های شقایق بر تن
به دنبال لحظات می گردم
نفس هایم در سینه حبس می گردد
دیگر هیچ صدایی شنیده نمی شود
جز دویدن عقربه ها
از در چشم بر نمی دارم
سکوت مرگباری حکمفرماست
آفتاب سلام می کند
و پرنده عشق بازی اش را
با سر دادن ترانه آغاز می کند
در آیینه می نگرم
به او می گویم :
تنها ساعتی چند دیر کرده
می آید..........
و او بر دل ساده ام می خندد و می گوید:
او بر نمی گردد
او سال هاست که رفته ....
باز تا شبی دیگر و
بستری از گل یاسی دیگر
و ای کاش های دیگر...
باید آرام باشم....
صرفا جهت خنده
قابل توجه سرپرست های خانوار !!!!!!!!!
یارانه ها واریز شد!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
هوراااااااااااااااا!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
وای چیکار کنم ؟
برم سفر زیارتی ثبت نام کنم؟
برم سفر دور دنیا در ۳ روز؟
گوشت و مرغ بخرم بزارم تو فریزر؟
یا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!
صد هزار تومان پول برق!!!!!!!
شصت و پنج هزار تومن پول شارژ ساختمان!!!!!!!!!!!
سی هزار تومان پول تلفن !!!!!!!!!
(خدا رحم کرد پول گاز و آب روی شارژ آپارتمانه!!!!! )
اونوقت این یارانه واسه خورد و خوراک هم هست دیگه؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!
دوستان عزیز بانکی سراغ ندارین چند روزه
وام قرض الپس نده بده ؟؟؟؟؟!!!!!!!!
مرد هم مردهای قدیم
مردهم مردهای قدیم...
روز گار پدرو پدر بزرگ هامون
مردونگی حرف اول رو می زد .
قول مردها قول بود و
یک تار سبیل حرمتی داشت که بیا و ببین .
کن فیکون می کرد .
مردهای شکم گنده ی سبیل چخماقی
با یک نگاه خاطر خواه می شدن
و تا پای مرگ واسه رسیدن به عشقشون می جنگیدن.
مردهایی با دستمال یزدی دور گردنشون ،
کت رو دوششون و کلاه رو سرشون
که وقتی صداشونو دو رگه می کردن
ابهت شون چند برابر می شد...
تو قهوه خونه ها دود سیگار بود و قلیان بود
و استکان کمر باریک و یک مشت حرف های داش مشتی.
دود سیگار و قلیان و استکان کمر باریک رو عشق است...
عشق من
عشق من:
خسته از جنگی نابرار می آیم و
خنده هایت
مرهم زخم های دلم می گردد.
هنگامی که خنده هایت رها می شود
و در آسمان به دنبال من می گردد
روزنه های امید به رویم باز می شود
وتحمل سخت ترین لحظاتم را
چه آسان می سازد.
اگر روزی
نام مرا بر سنگ قبری دیدی
برایم بخند
زیرا
خنده هایت آرام می سازدم
و در آن لحظه
التیام دل زخمی ام خواهد بود
دلی که در جنگی نابرابر
زخم برداشته بود.......
ای انسان ها
نان را
هوا را
شبنم و
گل سرخ را
از من بگیرید
اما خنده هایش رانه
که من تا ابد با آن زنده خواهم بود .....
فریاد نسل
سکوتم
نشانه ی رضایتم نیست
خفتن دردها درگلوست
دردهایی که روزی
بیدار خواهند شد
و از ناگفته ها خواهند سرود...
سرنوشتم
در گوشه ی چارقد مادرم
گره خورد
که او نیز چون من
سالیان دورتر
سکوت کرد و
سکوت کرد و سکوت
و من پیشانی ام بلند نبود
روزی سکوتم را خواهم سوزاند
و آزاد فریاد خواهم کشید
وشاید روزی
دیگران با شیونشان
سکوتم را فریاد کنند
روزی که
مرا روی دست ها
به سوی ابدیتم
رهنمون می شوند...
