از هر دری سخن

گشت زیبایت صفای دلم گردید زمانی که از خود و بودن خود رمیده بودم . اندیشدن به تو آرام می سازدم .

از هر دری سخن

گشت زیبایت صفای دلم گردید زمانی که از خود و بودن خود رمیده بودم . اندیشدن به تو آرام می سازدم .

آینه

 

  آینه حسود بود...

             جوان بودم و

                              زیبا  

  انگارسال ها تحمل نگاه هایم را 

                                  انتقام می گیرد  

   سپیدی موهایم را  

               به رخم می کشد 

                         و چین های به یادگار مانده از زمانه 

  

  دستانم 

     سال هاست با اشک های چشمانم 

                                                 آشناست... 

نظرات 4 + ارسال نظر
مسافر جمعه 28 بهمن‌ماه سال 1390 ساعت 02:58 ق.ظ http://doncorleone.blogsky.com

سلام
یاد اون شعری که اکبر گلپا خونده بود افتادم
مویه سپید و تویه آینه دیدم
آهه بلندی از ته دل کشیدم

در مورد اشک باید بگم

ای همراه درد آشنای من. ...
اما من....
من سکوت می کنم و اشک می ریزم.....
یه عزیزی می گفت :خدا با هردونه ی بارون یه فرشته می فرسته تا .....
گرم و آرام ببار بر گونه ی بیمار من


اشک هم تا یه جایی جوابگو هست و آرومت میکنه اگر زیاد بشه به خودت صدمه میزنی صدمه هائی که شاید خدای نکرده جبران ناپذیر باشه
مراقب روح خودت باش

سلام .

باید واقعیت ها را پذیرفت .

در مورد اشک هم زیاد سخت نگیر .

ستوده جمعه 28 بهمن‌ماه سال 1390 ساعت 06:22 ب.ظ

سلام مهستی جان .
به نظرم آینه را بزن بشکن تا ذدیگه اینقدر به مهستی ما دروغ نگه

سلام

چشم .

خداییش ما هر چی داریم آیینه تو در و دیوار خونمون

ستوده جمعه 28 بهمن‌ماه سال 1390 ساعت 06:23 ب.ظ

میگیم کی گفته تو پیر شدی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
در ضمن دل باید جوان باشد قیافه چه اهمیتی داره

سلام

بابا حالا ما ی چی گفتیم !!

خیلی سخت نگیر عزیزم

کوروش سه‌شنبه 9 اسفند‌ماه سال 1390 ساعت 02:01 ب.ظ http://www.korosh7042.com/

احساس خوبی ندارم . انگار مچاله شدم . انگار بی ارزش شدم .
و این اشک های بی موقع.....

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد