من و زندگی من

روزهای زیادی رو پشت سر گذاشتم که

زانوهامو بغل کردم و فقط غصه خوردم .

زندگی هر چی خواست سرم  آورد . تا تونست غصه دارم کرد.

چندین و چند سال از عمرم رو بیهوده ازم گرفت .

بارها و بارها و بارها اشکامو در آورد .

بارها بدون اجازه من غم رو تو خونه ی دلم آورد.

اما امروز از همون زندگی یاد گرفتم که باید بجنگم . 

خودش منو به مبارزه دعوت کرده.منم دارم باهاش می جنگم .

تصمیم گرفتم به زانو درش بیارم . کوتاه بیا هم نیستم .

دیگه نوبت منه که هر چی خواستم سر زندگیم بیارم .

آره . من دیگه اون زنی نیستم که خیلی غصه می خورد ،

دیگه اشکامو بی خود هدر نمی دم .

 من دیگه برای کسی نمی میرم که

واسم تب هم نمی کنه...

میام کنار پنجره ، پرده رو عقب می کشم ،

 بخار روی شیشه ی پنجره را با پشت دست پاک می کنم .

بارون پاییزی در من شوری دیگه به وجود میاره .

دوست دارم برم تو خیابون سرمو بالا بگیرم  ،

چشامو ببندم ، دستامو باز کنم .

آخ که چقدر لذت بخشه خیس شدن در زیر بارون .

بوی خاک نمناک ، بوی روییدن ، بودن ، زندگی...

حالا که به من این فرصت داده شده تا باشم ،

پس خواهم بود .

من زنده ام ، پس هستم . پس می توانم .

دوست گلم ،

می خوام نشونی خونه ی د لت رو به بارون بدم تا بیاد و

 تموم غصه هاتو بشوره و با خودش در دریا گم کنه .

این دو شاخه گل هم تقدیم به همه عزیزانی که

در این مدت به منلطف داشته اند و مرا وام دار خود کرده اند.