طوفانی در دل

 

صدای هوهوی باد در کوچه و خیابان های شهر ، همه چیز را به حرکت در آورده . 

 درختان چون بید لرزان  شدن . صدای ترسناک شاخ و برگ ها به گوش می رسه .

ظروف کهنه ی  پلاستیکی خانه ی همسایه روی زمین کشیده می شود .  

انگار باد می خواد با زور وارد خونه ام  بشه .

دستامو می زارم رو گوشام ولی زود بر می دارم . دخترم رو می بینم و لبخندمی زنم .

می ترسم . از صدای باد ، از صدای شاخ و برگ درختان و 

 از کشیده شدن پلاستیک ها روی زمین ، از همه ی این ها وحشت دارم .

خب بی انصاف ها ، آخه منم آدمم ، منم حق دارم .

چقدر می تونم نقش یک مادر نترس رو بازی کنم که  

از هیچ کس و هیچ چیز نمی ترسه . 

 می ترسم لو برم و دستم پیش دخترم رو بشه .  

فردای من مبهم شده . همانند این هوای طوفانی هزار اما و اگر در پی داره .  

 آینده ای  نامعلوم . شاید تیره ی تیره شاید هم روشن روشن . 

 نمی دونم . واقعا نمی دونم ...

من از آینده ی مبهم خودم بیش تر می ترسم . 

گویا باد نیست که همه چیز  را جابه جا  می کند

بلکه این منم در دست باد تقدیر

اثاثیه ی مستعمل خانه ی همسایه را می مانم

و می لرزم مانند درخت تنهای کنار خیابان...